بازتعریف گردشگری بر مبنای باززنده‌سازی حیات بومی در بافت تاریخی

سفر به عنوان یکی از بهترین راهکارها برای تحول درونی در فرهنگ‌های مختلف بشر دارای جایگاه ویژه‌ای است. از آنجا که ارتباط مسافر و مقصد لازمه مسافرتی مطلوب است؛ ایجاد شرایط لازم برای شناخت حیات بومی اصیل مقصد از وظایف مداخله‌گران در بافت‌های تاریخی محسوب می‌شود. عموم بافت‌های تاریخی که در کشور مراکش دارای زندگی فعال است؛ در حیات خویش وابسته به صنعت گردشگری است. با حضور توریست در بافت نه تنها کاربری‌های جاری در زندگی عادی و بومی بافت به نفع خواسته‌های توریست‌ها تغییرات بنیادی پیدا می‌کند، بلکه اخلاق و عادات مردم ساکن در بافت نیز توریست‌پسند می‌شود. به همین دلیل شخص حاضر در بافت برای درک لایه‌های اصیل حیات بومی، باید لایه‌های مختلفی از حیات مصنوعی را کنار بزند. هدف این مقاله ارائه راهکارهایی جهت تقارب گردشگری به حفاظت از حیات اصیل جاری در بافت تاریخی است. روش دست‌یابی به مدارک، مطالعه میدانی و در تحلیل داده‌ها از روش تحلیلی-توصیفی استفاده شده‌است. از جمله مهم‌ترین راه‌کارهای احیا می‌توان به تجمیع خانه‌های متروک در عمق بافت، به جای تجمیع بناهای در معرض دسترسی گذرهای اصلی اشاره کرد.